Vinirnir og fyrirheitin sem aldrei urðu

Er að fara yfir gamla bloggið mitt!  Ásamt því að færa það á pappír er ég að lesa ýmsar færslur. Bloggið byrjaði sumarið áður en ég fluttist til Chicago og eru færslur þaðan góð heimild um líf mitt fyrir förina, á meðan henni stóð og eftir. Það er gaman að lesa þetta og rifja hlutina upp, sér í lagi þar sem ég mun ekki fara til Chicago í sumar.  Eitt sem ég rakst á er ljóð sem ég fékk sent og birti á blogginu. Og ætla að birta það hér líka. Mér finnst ágætt að lesa það og rifja upp, maður ætti alltaf að hafa boðskap þess á bakvið eyrað. Því það er gott að eiga góða að og aldrei að skella á frest því sem hægt er að gera í dag. Njóta þess að gera hluti með vinunum og gefa sér tíma í það.

Í grenndinni veit ég um vin sem ég á,
í víðáttu stórborgarinnar.
En dagarnir æða mér óðfluga frá
og árin án vitundar minnar.
Og yfir til vinarins aldrei ég fer,
enda í kappi við tímann.
Sjálfsagt þó veit hann ég vinur hans er,
því viðtöl við áttum í símann.
En yngri vorum við vinirnir þá,
af vinnunni þreyttir nú erum.
Hégómans takmarki hugðumst við ná
og hóflausan lífróður rérum.
"Ég hringi á morgun", ég hugsaði þá,
"svo hug minn fái hann skilið",
en morgundagurinn endaði á
að ennþá jókst milli okkar bilið.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk
dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd,
gleymd ekki hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send,
er sannur og einlægur vinur.